Dam tot Damloop Verslag

In één woord:  Wauw. Zondag liep ik dan eindelijk voor het allereerst mee met de Dam tot Damloop. Mijn eerste keer, maar voor de organisatie van de Damloop de 30ste én dat was te merken. Deze ervaring moest groots worden en ik besloot mijzelf dan ook een doel te stellen, onder de 1 uur en 20 minuten wilde ik de finish halen en na 5 weken vol training is dat ook nog eens gelukt. Lees je mee?

De avond ervoor was ik aan het werk bij de Damloop by night, deze avond verzorgde ik de Instagram updates en vergaarde ik als event journalist nieuwtjes rondom het parcours. Voor mij de ultieme gelegenheid om alvast een voorproefje te ervaren van het finish gebied. Want, zoals je misschien wel weet, is deze helemaal hetzelfde.

Zondag ochtend ging al vroeg mijn wekker, om 7:30 stond ik naast mijn bed. Eerst nog wat warrig met de vraag waarom gaat die wekker nou?
om vervolgens het lichtbolletje boven mijn hoofd te laten aan springen met de gedachte oh shit, ik moet lopen! . Mijn zelfvertrouwen lag nog ergens onder een grote steen, laten we het daar maar ophouden.

De ochtend verliep dan ook rommeliger dan normaal. Ik heb heel wat heen en weer gelopen en eigenlijk het enigste rust momentje was tijdens het ontbijt, toen ik een filmpje opnam voor de vlog die ik heb bijgehouden! (Die komt overigens later online!). Eenmaal in de trein werd ik niet veel rustiger  en zelfs in Amsterdam kon ik niet kalmeren. Zo erg dat mijn racemaatjes Desirée & Jonas het opmerkte. Ik was een chaoot. Met mijn hele rugtas omgekieperd op de straatstenen ben ik langzaam weer gaan sorteren en kwam er weer wat orde in mijn hoofd én tas.

Dees die voor een goed doel liep begaf zich naar haar team voor de groepsfoto en Jonas en ik gingen onze richting op om onze tas te droppen. Eenmaal dat gedaan liepen we richting de start. Wij mochten starten in startvak Paars, de 2de van Le Champion. Als twee kids in een grote snoepwinkel, liepen we af op de paarse ballonnen, de kriebels kwamen nu toch wel.

Met nog een laatste energiereepje net achter de kiezen, kwam ook daar David aan (van UrbanRunners), waar Jonas later bij zou aanhaken voor een mooie tijd. Terwijl ik nog aan werd gesproken door Sander (super leuk dat je dat deed!), begonnen ze al met aftellen. Jep, let the game begin!

Het startschot klinkt en weg zijn we en direct op tempo ook. David & Jonas gaan te hard, dus  ik besluit al vrij snel niet met ze mee te lopen en mijn eigen tempo aan te houden. We naderen de IJtunnel en we starten aan de afdaling, vlak voordat je de tunnel inkomt waait er een flinke windvlaag langs je oren en moet je haast extra aanzetten om vooruit te komen. Met de extra koelte zit het wel goed dit jaar in de tunnel. Vrolijk zet ik mijn pas door terwijl ik de tunnel bewonder.Ondertussen daal je af, maar moet je ook weer omhoog. En die is gemeen, want in de verte zie je het aankomen, maar eenmaal bij het punt zelf is het vals plat. Verzuring in je benen, maar toch door gaan. Na de eerste kilometer geeft mijn horloge mijn tijd dusver: 4:30min. Nice! Goed begin!

Voor ik het door heb zijn de eerste 4 kilometer al voorbij. Ik werp een blik op mijn horloge en denk Wauw, dit gaat gemakkelijk! Mijn gemiddelde snelheid is top, zelfs beter dan top. Ik mag maximaal 5 min over een kilometer doen, maar deoe er nu maar 4:30 – 4:50 over! Vrolijk blijf ik op tempo.

En zo gaat het nog even door, met mijn eigen muziekje op, een zonnetje in de rug en de vrolijke mensen langs de kant heb ik het prima naar mijn zin. Tot kilometer 9/10… We lopen  Amsterdam Noord binnen, overal zijn mensen en het is hartstikke gezellig. Maar ik krijg het ook zwaarder. Als klap op de vuurpijl valt mijn flesje water op de grond wanneer ik hem weer terug probeer te stoppen in mijn belt, waardoor ik vollop in de rem moet, mij super snel omdraai om hem nog net gauw voor de voeten van de loper achter mij weg te grissen. (Gelukkig liep ik niet in de massa!!)

Na kilometer 10 zak ik in, ik heb op dit moment gewoon een PR gelopen. Met 48:28 passer ik de magische 10k, dat is tot nu toe mijn snelste tijd. (Ik ga nog een keer trainen voor een nóg snellere tijd!) Ik begin uit mijn ritme te raken, merk dat mijn benen wat vermoeid raken en besluit een gelletje te nemen.  Die wonder boven wonder best oké was!

Ik vind mijn energie en versnel weer wat in mijn pas. We passeren een stuk dijk en ook dat gaat nog best oké. Desiree zei vlak voor de start: Wanneer je het industrieterrein ziet ben je er bijna! En toen ik dan ook de eerste silhouetten van het industriegebouw zie begin ik te glimlachen. Die meteen weer kleiner wordt zodra ik een blik op mijn horloge werp. Aan mijn tijd te zien moest ik nog wel een stukje.. Het gevecht in mijn hoofd begint weer Doorzetten, je hebt al driekwart erop zitten, durf nou eens echt kapot te gaan, houd dit tempo nou eens vol..  en ga zo maar door.

En dan loop je Zaandam in, en de eerste gedachte die mijn hoofd doorkruist: Nu ben je er écht bijna!! En ik kan niet wachten. Mijn tempo is nog steeds hoog, mijn hartslag nog hoger. Ik loop op mijn max. Ik mag van mijzelf absoluut niet afzwakken. Niet 2km voor de finish. Ik heb al die tijd getraind, ik heb al 14 kilometer erop zitten, ik kan niet nú verzwakken. Het mag gewoon niet.

Ik spreek mijzelf heel streng toe, herhaal verschillende mantra’s in mijn hoofd en beeld mij de finish in. Jeetje, wat heb ik het zwaar. Ik loop inmiddels al een tijdje met kippenvel en krijg ook last van de hitte. Voel me wat zwak. En dan zie ik ein-de-lijk die laatste bocht, de bocht waar ik al die tijd naar uitkijk, die bocht die ik de vorige avond had gezien, het is tijd voor de laatste meters!!  Zie je wel dat je het kan!!

In mijn herinnering moet ik eerst nog een giga heuvel op, in werkelijkheid valt die nu gigantisch mee (toch nog een meevallertje!), zelfs met die zware vermoeidheid lukt het mij om te versnellen. En met een eindsprint kom ik over de finish. En niet in 1u20, zelfs niet 1 u 19:59, nee in 1 uur 18 minuten en 49 seconden. Wauw! Ik wankel naar de stoep, zak heel voorzichtig omlaag en laat me even zitten als een zoutzak. Een zoutzak met een glimlach van oor tot oor. Het is gewoon gelukt! Ik heb het gewoon gedaan! Trots sta ik op, rustig, want als ik niet voorzichtig ben springt de kramp in mijn bovenbeen. Rustig begeef ik mij richting de cameraploeg. Kom maar op.

Ik raap mijzelf bij elkaar en geef aan dat ik klaar ben voor het interview met RTV NH. We hebben een heel leuk gesprek en ik sluit hem express af met ‘www.girlonterun.nl’, omdat ik dat helemaal vergeten was op AT5. Niet veel later stapt Denny ineens op mij af. Hij volgt mijn blog en we gaan samen op de foto. Super leuk! Na een gezellig gesprek gaan we allebei ons eigen weg, en dan zie ik ze staan. Aan de andere kant van het hek. Mijn papa en mama. Speciaal voor mij zijn ze komen kijken en oh wat voelt dat fijn na zo een run! Als een mak lammetje hang ik tegen het hek om even met ze te kletsen en neem ik trots een bloemetje in ontvangst.

Ik vond het echt een te gek evenement! Volgend jaar ben ik er ook zeker weer. Gedurende de dag heb ik weer een filmpje bijgehouden (helaas deze keer niet tijdens het parcours), ik ben wat druk, maar probeer hem zo snel mogelijk online te laten komen! Hoe heb jij de Dam tot Damloop ervaren? Of speelde je voor supporter afgelopen weekend?

Liefs, Girlontherun
Kirsten

Volg Girlontherun ook op Instagram, Facebook & Bloglovin!:)