De vrouw, de hond & de tennisbal

Opgetogen strik ik de veters van mijn nieuwe Nikes vast. Het neonoranje matched met mijn windjack. Tevreden sta ik op, trek nog één keer het polsbandje aan van mijn sporthorloge en druk op start. Vandaag niet een rustig loopje, ik heb niet alle tijd. Nee, kort, up-tempo en gaan met die banaan.

Licht naar voren gebogen, zoals mijn collega vorige week voordeed, begin ik te rennen. Erop lettende dat ik met mijn midvoet de grond aanraak. Waar is de spiegel wanneer je hem nodig hebt? Afijn, ik moet er maar op vertrouwen dat het ergens op lijkt.

Net zoals ik er maar op moet vertrouwen dat ik straks niet omval, want als je naar mijn ademhaling luistert krijg je het spontaan benauwd. Ik verleg mijn focus. Let nu maar op je midvoetlanding en snelheid, in plaats van jezelf bang te maken. Omvallen doe je niet.

Ik bereik mijn eerste kilometer vlak voor de ingang van het park.” 4:30 “ geeft mijn horloge aan. Tevreden glimlach ik, en ach, zo hoog was mijn ademhaling toch ook weer niet? Ik zet mijn horloge op pauze, kijk rustig toe hoe mijn hartslag met 59 slagen daalt binnen een minuut. TomTom beloont mij met de uitslag ‘Uitstekend’. Inclusief een breeduit lachend smiley-hartje. Tevreden adem ik diep in en weer uit.

Ondertussen stippel ik in gedachten mijn plan uit. Rechts van mij vormt zich een rij van lantaarnpalen, waarnaar ik schat, ongeveer 50 meter tussen elke paal ligt. 4 Lantaarnpalen verder streep ik in gedachten een groot kruis. Daar ligt de schatkist die bijkomen heet.

Iets verder dan de vierde lantaarnpaal komt een vrouw rustig aangewandeld achter een kinderwagen. Met een hond. En een gele tennisbal. In een split second bedenk ik mij of ik zal wachten tot ze voorbij zijn. Maar mijn hartslag is laag, mijn voeten kriebelen en angst voor honden heb ik niet. Als dat beestje maar op zijn paadje blijft.

Ik ben aanbeland bij mijn laatste diepe ademhaling en zet vervolgens hard in. Met alle kracht die ik in mij heb begin ik op vaart te komen in mijn eerste passen. Midvoetlanding. Voorvoetlanding. Blijven ademen. Verzuren is fijn. Verzuren is fijn.

En dan. De mevrouw die eerst zo braaf achter de kinderwagen liep, besluit spontaan haar jack russel uit te nodigen voor een spelletje apporteren. Als in slow motion zie ik haar arm naar achteren zwaaien, met in haar hand de gele tennisbal. Doe dat nou niet!! Focus. Blik vooruit. Verzuren is fijn. Verzuren is fijn.

Toch wordt mijn focus ruw verstoord door mijn blik die als een magneet naar de  gele tennisbal wordt getrokken (wie is hier de hond?), wanneer hij met een zwiep over de grond rolt. O shit. Want nee, hij gaat niet rechtdoor. De bal komt recht mijn kant op. Ik ben hier toch niet om te apporteren? Helaas kan het Jackie geen bal schelen of ik hier nu mijn heftige interval aan het doen ben, hij weet tenminste wel zijn focus te behouden en rent met een tunnelvisie op de gele bal af die gevaarlijk hard mijn kant oprolt.

Shit, Shit, Shit. Ik moet kiezen. Uitwijken met de kans dat ik omval (bochtjes met hoge snelheid zijn nooit mijn sterkste kant geweest), over Jackie heen springen met de kans dat ik hem per ongeluk plet wanneer hij ineens besluit ergens te blijven snuffelen of abrupt op de rem. Ik rem. Sta stil. Midden in de verzuring.

Mijn benen lopen vol, mijn ademhaling is veel te heftig, mijn hoofd loopt rood aan. Mevrouw met de kinderwagen kijkt mij stralend lachend aan, wellicht wel dankbaar dat ik haar jack russel zojuist heb gered van een gruwelijke botsing, maar zich totaal van geen kwaad bewust van mijn innerlijke strijd met de verzuring. ‘Oeps! Hij moest natuurlijk rechtdoor!’ Roept ze me, ietwat overbodig, met een  vriendelijke glimlach toe.

Gelukkig lijkt mijn hoofd rood van  het sporten en ben ik zo buiten adem dat ik niet eens een fatsoenlijk woord kan uitbrengen. Ik geef haar mijn hardlopersknikje, en hoewel hij waarschijnlijk vriendelijk overkwam, voelde het van binnen niet zo vriendelijk. Mijn interval kon opnieuw beginnen. Ondertussen sta ik nog steeds stil.

Jackie raapt tevreden zijn gele tennisbal op, gunt mij geen blik waardig en loopt vervolgens hoog op zijn korte pootjes en met een voldaan kwispelend staartje terug naar zijn baasje. Om direct alle credits voor zijn sprintje in ontvangst te nemen. Ik hervat mijzelf. Kom tot bedaren en tover weer een klein glimlachje op mijn gezicht. Want tja, ik moet het wel toegeven. Als ik één ding van kleine Jackie kan leren, dan is het zijn goede focus wel.

Dus, wie gooit er de volgende keer een gele tennisbal voorbij de vierde lantaarnpaal voor mij? :)

Volg Girlontherun ook op Instagram, Facebook & Bloglovin!:)

Foto: Etsy.com