Mee Rennen: The Long & Lonely Run #1

Ben je benieuwd wat een hardloper allemaal doormaakt tijdens het hardlopen? In ‘The Long & Lonely Run’ -blogs geef ik je een kijkje in mijn wereld tijdens het trainen. Lees je mee? 

– Duurloop –

Ik hoor het tendens van mijn voeten. De zachte plofjes wanneer de zwaartekracht zich kenbaar maakt. Plof, plof. Niet heel hard, meer een soepel rollende plof. Het brengt een gelukzalig gevoel in mij naar boven. Die zich uit in een glimlach van oor tot oor en een voortvluchtig zweetdruppeltje langs de zijkant van mijn gezicht.

Jeetje, denk ik bij mijzelf, wat heb ik dit gemist.

Het is nog maar een paar dagen terug dat ik wereldkundig maakte dat Girlontherun weer back on track is, maar het voelt nu al alsof ze nooit is weggeweest. Terwijl mijn blik op oneindig staat voel ik alle drukke gedachten van de afgelopen dagen langzaam van mij afglijden.  Even knijp ik mijn ogen dicht tegen de felle laagstaande zon, maar ik bedenk mij nog net op tijd dat rennen zonder te kijken geen juiste combinatie is.

Mijn sporthorloge trilt om mijn pols. “9km” verschijnt er op het kleine beeldschermpje.  Mijn benen voelen alsof ze nooit meer willen stoppen met rennen. Dit zijn de runs waar ik zo dankbaar voor ben. Die iedere loper ervaart, maar die je nooit voor lief mag nemen. Het zijn de loopjes waarbij alles lijkt te kloppen. Van de temperatuur tot aan het waterige zonnetje, van de opeens rustige wegen tot aan stoplichten die eindelijk een keertje meewerken. Het zijn de runs die je moet koesteren en waaraan je jezelf moet herinneren wanneer je een off-periode hebt met trainen. Tevreden zet ik mijn pas door.

Wanneer mijn horloge opnieuw trilt en de 10km in beeld verschijnt, weet ik dat de laatste kilometers zijn ingegaan. Met een tikkeltje over-enthousiasme zet ik mijn pas in, denk ik erom ‘hoog’ te lopen (lees: rechtop) en versnel ik mijn armzwaai. Mijn hartslag versnelt, mijn ademhaling wordt zwaarder. Ik voel dat mijn longen zich vullen met de frisse buitenlucht, alle zuurstof gulzig in zich opnemend. Maar ik krijg het steeds zwaarder, mijn lichaam snakt naar meer zuurstof dan ik op kan nemen. Mijn hartslag is zo hoog, dat menig oudere man in mijn positie allang was neergevallen. (Mijn max ligt nu eenmaal hoog hihi. (Lees: boven de 200)) Mijn benen lijken vol te lopen. Ze verzwaren. De kracht verdwijnt. Mijn houding verzwakt. En hoewel mijn armen nog vrolijk heen en weer zwaaien, weet ik allang wat er te wachten staat. Ik kijk moeilijk. Trek de lelijkste gezichten naar de passerende auto. Ik zie letterlijk af. Maar ik zet door. I. Can. Do. This. spookt het door mijn hoofd. Het volgende moment hap ik naar adem, voel ik mijn hart bonken in mijn borst. Laat ik mijn benen even uitrollen tot ik weer stil sta.

Voorovergebogen met mijn handen op mijn knieën, voel ik mijn hartslag heel traag weer tot rust komen. Krijgen mijn longen weer voldoende zuurstof binnen voor een gecontroleerde ademhaling en voel ik nu meerdere zweetdruppeltjes zich een weg naar de vrijheid banen langs mijn gezicht.  Adrenaline maakt zich meester van mijn lichaam en met de fijne after-rush van deze meedogenloze eindsprint, huppel ik tevreden & meer dan voldaan weer richting huis…

 

Herken jij je in die zeldzame loopjes, waarin alles lijkt te kloppen?
Wanneer was jouw laatste ultieme run? Let me know in a comment! :)

Volg Girlontherun ook op Youtube, Instagram, Facebook & Bloglovin!:)