Nike We Own The Night Amsterdam 2014 – Race Verslag

Foto door David Stegenga Fotografie.
Gisteren avond was het de nacht, de nacht waarin 5,000 vrouwen Amsterdam overnamen. Het was zeker een feestje, maar als ik eerlijk ben heb ik ook wel wat kanttekeningen aan de organisatie.

Tegen half 9 liepen Desiree en ik het terrein op. Het was groots van binnen en overal liepen blauwe shirtjes rond. Dat gaf een heel fijn gevoel, een soort van eenheid. Dat doet Nike toch wel weer goed hoor! Mooie shirtjes en van super kwaliteit, waardoor ze ook nog eens heerlijke lopen. Eerst even omkleden bij de wc’s en toen weer terug naar onze hangmat stoeltjes. Niet veel later kwam Annette aangelopen, de hoofdredacteur van Women’s Health aka mijn stagebegeleider / collega :), ze nam mij mee naar de VIP ruimte. (Wauw!) En ik bleek zelfs op de lijst te staan en kreeg dus een prachtig goud bandje om. We kletsten wat en vervolgens gingen we ieder ons eigen kant op, ik ging snel nog even naar de wc (echt net voor de intense drukt, tribunes stonden vol met rijen) en kwam toen weer terug bij Desiree, waar inmiddels ook Leandra was gearriveerd. En wie kwam daar ook nog eens aangelopen? Mijn grote vriend; Urban Runner David met zijn mooie camera. Natuurlijk moesten wij dit momentje even laten vast leggen.

De tijd vloog en de muziek dreunde door het stadion, het werd tijd voor de warming up om 22:00 uur. Leandra en Desiree vertrokken naar hun startvak en ik begaf mij richting startvak 1 (waar ik even later nog een vak naar voren mocht vanwege mijn gouden bandje. Zo kon ik gezellig samen starten met Annette, Marloes (ook een collega) en andere bloggers). De start zou om 22:30 zijn, maar onverwachts kwam Eva Simons met nog wat nummers. En Arie Boomsa (jaa, in het echt is ‘ie nog veel groter en gespierder dan op de foto!) praatte de tijd vol. Onze gezichten vertrokken van: we zijn er klaar voor, naar: wanneer gaan we nou? Om tien voor 12 werd er dan eindelijk afgeteld, maar ook dit was niet echt overduidelijk. Op eens stond er GO en de menigte kwam in beweging. Ik werd letterlijk naar voren geduwd.

We liepen de tunnel door en ineens moest je een scherpe bocht naar links maken,  ik heb heel wat ellebogen tegen mij aan gehad. Wat een getrek en geduw. Het was al hartstikke donker, dus die bocht kwam al vrij onverwachts. Het parcours was natuurlijk hartstikke gaaf, zo door Amsterdam. Maar ik vond hem ook gevaarlijk. Regelmatig fietsten en fietsers door de banen, soms zelfs scooters en ik heb twee meisjes echt kei, maar dan ook keihard op de grond zien kletteren. Met hun hoofd op de stoep. Eng gewoon. Het was donker, maar het parcours zat vol met kleine opstapjes, heuveltjes, trappetje etc. Ik liep behoorlijk vooraan in de groep en kon mij al niet voorstellen dat iedereen de opstapjes zou opmerken. Ook ikzelf viel bijna neer, toen ik om een muurtje liep om het Vondelpark in te gaan en daar ineens een fietser uit kwam. Het ging echt net goed, nee, dit was niet fijn lopen.

Gelukkig wachtte ons daarna een verrassing. Run2Day Nederland had allemaal heerlijke mannen neergezet met een ontbloot bovenlichaam, inclusief wasbordje a la de TV-series. Wauw. Met flikkerende lampjes moedigde ze ons aan en gaven ze high fives. Fijn!

Inmiddels op de 3,5 km kwam het bordje met de pacer van 45 minuten voorbij. Ah, zal ik die een tijdje bijbenen? Dan kan ik later wat zakken in tempo en die 47 gaan aantikken. Dat was het idee. Ik hield het niet lang vol. Maar zat goed qua tempo.

Foto door David Stegenga Fotografie.

Vanaf kilometer 5 veranderde alles. Vlak voor mij liep Annemerel en ik zag dat zij het ook zwaar had. Zonder dat ze het wist (ik heb het haar achteraf verteld) was ze een soort haas voor mij. Een fijn tempo om achter te kleven. Maar na nog een kilometer hield ik het niet meer. De warmte werd mij weer te veel. Kippenvel deed weer zijn intrede en ook m’n oriëntatie werd weer crappy. Achterom kijken ging niet, want zodra ik weer naar voren keek was ik al een paar passen uitgeweken. Voor het eerst in mijn leven werd ik zelf misselijk. Bah, wat is dat rot. In mijn hoofd begon ik al excuses te maken naar mensen aan de zijlijn, stel je voor dat ik zo echt over mijn nek ga. Naast die mensen. Gelukkig gebeurde dat niet, maar fijn? Nee, niet echt.

Doordat ik mij zo rot voelde, heb ik eigenlijk weinig van het parcours meegekregen. Ik heb wel heel veel high fives uitgedeeld, want hier haalde ik echt energie uit. Wat een heerlijke mensen (lees: mannen) aan de zijlijn haha. Toen het stadion dichterbij kwam, was ik er zo aan toe om te finishen. Ik was op, gesloopt en ik had het benauwd. Het was me gewoon teveel.

Ik finishte, maar echt lekker was het niet.  Mijn tijd was ergens in de 54 minuten. En dat viel mij nog mee! Ik dacht zelf al over het uur te zitten. Het parcours bleek 300 meter langer te zijn dan was aangegeven, wat ik zelf nogal een domper vond. Maar als we dat eraf trekken ben ik ergens in de 53 minuten gefinshed en naar omstandigheden dik tevreden.

Toen ook Leandra en Desiree binnen waren, werd het eigenlijk alweer tijd om snel te gaan. Door de late start en dus de late finish (na twaalven), konden wij al geen metro meer naar het station pakken en met de tram zouden we onze laatste trein niet meer halen. Maar, we moesten onze tassen nog ophalen. En sorry, maar dat is de laatste kanttekening. Het stadion was groot, immens groot, maar voor de tassen was er veel te weinig ruimte. Allemaal vrouwen, heftig transpirerend die aan het duwen en trekken waren, om maar vooraan te komen. Naast mij zakte een meisje in, wie Leandra vervolgens uit de groep heeft gehaald en bij haar is gebleven en ik heb haar bandje genomen om haar tas op te halen. Ook Dees werd Spaans benauwd en moest noodgedwongen uit de menigte. Ik heb uiteindelijk alle tassen mee kunnen krijgen (want als je er eenmaal bent, moet je ook weer terug), maar het was echt niet fijn.

Al met al was het een leuke race, de organisatie heeft wel wat steekjes laten vallen, maar als je even bedenkt hoe groot (en onvoorspelbaar) Amsterdam is, vind ik het knap dat ze zo een grote run door de binnenstad voor elkaar hebben kunnen krijgen. Nog een dik pluspunt: Om de 2 kilometer waren er kraampjes met water. Die waren zo welkom.

Voor mijzelf ben ik er wel achter gekomen dat de zomer niet mijn beste periode is om goede tijden neer te zetten. Ik heb zo veel last van de warmte, dat ik die PR’s even opzij moet zetten. Mijn tijd komt wel weer wanneer het minder warm is.

Hoe ging het bij jou?
Liefs, Girlontherun
Kirsten

Volg Girlontherun ook op Instagram & Facebook!:)